Als God iets belooft, dan doet Hij het ook. Tenzij wij Hem ontrouw zijn en zijn beloften afwijzen. Kaleb stond tegenover zijn oude vriend Jozua. Ze waren in Kanaän, het beloofde land. Israël had het grotendeels veroverd en Jozua was bezig het onder de stammen te verdelen. Het was een belangrijk moment.

Vijfenveertig jaar eerder was Israël aan de grens ervan tegen God in opstand gekomen. Het had het beloofde land verworpen (1). Alleen zij tweeën waren God toen trouw gebleven. Ze hadden geloofd dat God het aan Israël zou geven. Die gebeurtenis had belangrijke gevolgen gehad.

God had het volk gegeven wat het gezegd had: allen boven de twintig jaar die God verworpen hadden, waren in de woestijn gestorven. Maar Jozua en Kaleb hadden na veertig jaar, samen met de rest van het volk, het land mogen binnengaan (2).

Het is tijd!

Toentertijd had God aan Kaleb een belofte gedaan. Een belofte die tevens een opdracht inhield: ‘Omdat je Mij trouw bent gebleven, zal Ik je het gebied waar je als verkenner bent geweest, het bergland van Hebron, geven als erfelijk bezit’ (3). Hij was toen veertig jaar oud geweest. Nu was hij vijfentachtig.

Maar heel die lange tijd was hij Gods belofte en roeping niet vergeten: Hebron beklimmen en in bezit nemen. Hij was die roeping blijven volgen, al leken de dingen die hij deed, daarmee niet direct verband te houden. Nu was het moment gekomen. Hij zei: ‘Jozua, het is tijd! Geef mij mijn berg, het land dat God mij heeft toegezegd!’ (4)

Jozua was een man van God. Hij zegende hem en gaf het hem. Er was één ‘maar’: Hebron was nog altijd in handen van een machtig volk van reuzen. Maar Kaleb ging op weg, beklom zijn berg en veroverde die, tegen alles in. Want God had hem die beloofd! (5)

De top bereiken?

Niet voor ieder die door God is geroepen, is de weg zo lang. En ook niet voor ieder heeft God zo’n veel omvattende roeping. Maar wel voor ieder geldt de vraag: Blijf ik trouw aan God en aan zijn roeping? (6)

Hoe is dat bij mij? Heb ik afgehaakt? Bijvoorbeeld omdat het zo lang duurde en ik ontmoedigd raakte? Of omdat het strijden mij zwaar viel? Of ben ik nog bezig mijn berg te beklimmen en de vijanden te verslaan die mij tegenstaan? Geloof ik dat ik de top zal bereiken? Dat ik daar de hemel zal kunnen zien en zal kunnen binnengaan? (7)

Uit de Bijbel: 

(1) Numeri 14:2.
Al de Israëlieten morden tegen Mozes en Aäron; en de gehele vergadering zei tegen hen: Och, waren wij in het land Egypte gestorven, of waren wij in de woestijn gestorven!

(2) Numeri 14:28-30, 33.
... zoals jullie tegenover Mij gesproken hebben: In deze woestijn zullen jullie lijken vallen ... jullie zullen niet komen in het land ... behalve Kaleb ... en Jozua ...!

(3) Numeri 14:24.
... omdat ... Kaleb ... Mij volkomen gevolgd heeft, zal Ik hem naar het land brengen, waar hij heen geweest is, en zijn nakomelingschap zal het bezitten.

(4) Jozua 14:6-12a.
... Kaleb ... zei tegen hem (= Jozua - AvdS): Je kent het woord, dat de HEER tegen Mozes ... over mij ... gesproken heeft ...: ‘Voorzeker zal het land, dat je voet betreden heeft, voor altijd het erfdeel van jou en je zonen zijn, omdat je volkomen trouw gebleven bent aan de HEER, ...’ Geef mij daarom dit bergland, waarvan de HEER ... gesproken heeft ...

(5) Jozua 14:13-15.
Toen zegende Jozua hem, en hij gaf aan Kaleb ... Hebron ten erfdeel ...

(6) Matteüs 25:21.
Zijn heer zei tegen hem: Goed gedaan, goede en getrouwe slaaf ... ga binnen in het feest van uw heer.

(7) 2 Timoteüs 4:7-8.
Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb mijn loop ten einde gebracht, ik heb het geloof behouden; voorts ligt voor mij gereed de krans van de rechtvaardigheid ...